فرهنگستان هنربه مناسبت هم صدائی جامعة سینمائی کشور در محکوم کردن عدم رعایت حقوق مادی و معنوی هنرمندان بيانيه‌اي صادر كرد.
به گزارش روابط عمومي فرهنگستان هنر، گروه سينماي فرهنگستان هنربه مناسبت هم صدائی جامعة سینمائی کشور در محکوم کردن عدم رعایت حقوق مادی و معنوی هنرمندان بيانيه‌اي صادر كرد. متن بيانيه به اين شرح است:
زیرپا گذاشتن قوانین رسمی و اخلاقی و سوء استفاده از دست رنج دیگران، پدیدهای نیست که بتوان آن را ریشه کن کرد، اما مي توان كاري كرد كه به راحتي گسترش نيابد و به عنوان حربه اي در جهت مخدوش كردن فضاي فرهنگي-هنري سينماي ايران، به كار گرفته نشود. فروریختن قبح اخلاقی این عمل و فقدان قوانین بازدارنده، بخش مقدم هجم های است که می تواند دست آورد یک سرمایه گذاری صدساله را برباد دهد. خسارت عمده زماني وارد خواهد شد که بی انگیزگی و بلاتکلیفی دامن سینمای ایران را بگیرد و با وارد آمدن لطمات جبران ناپذیر بر پیکرة صنعت فیلم و سینمای ایران، جامعه یکسره مصرف کنندة كالائي شود که- خوب و بد، اخلاقی و غیر اخلاقی- در مقیاس وسیع از خارج وارد می شود و در اقصا نقاط کشور بدست متقاضیان می رسد.

سینمای ایران و کوله بار وزین آن آسان بدست نیامده است. عدم مقابله با پدیدة تکثیر غیر مجاز از محصولات تصویری، با چوبِ حراج زدن به یک سرمایة ملی در کنار هر کوی و برزن تفاوتی ندارد. فیلمسازان، تهیه کنندگان و هزاران عامل هنری، فنی و تدارکاتی که جامعة سینمائی ایران را میسازند، همواره کوشیده اند که به آنچه از سوی مدیران و سیاستگذاران گفته می شود، احترام بگذارند. جامعة سینمائی کشور خود را با هر تنگنای اقتصادی و با هر الگوی پیشنهادی مدیران سازگار کرد تا این سرمایة فرهنگی-اجتماعی ایرانیان که جای خود را در عرصة چالشهای فکری و هنری دنیا باز کرده، دچار ورشکستگی نشود. در شرایطی که سایر شئون و شقوق صنعت، خدمات و تجارت کشور ما در گیر و دار مناسبات پیچیدة سیاسی و اقتصادی دنیا تلاش خود را میکنند و چالش خود را دارند، سينماي ايران کوشید تا نشان دهد که میتوان با تکیه بر هنرمندی ایرانیان، میدان های جدیدی را فتح کرد؛ میدانی که از میان همة کشورهای جهان، تنها پانزده کشور در آن خودنمائی کردند و تنها پنج کشور حرفی برای گفتن داشتند. اين دستآورد اينك از سوي سودجويان راحت طلب و جريان مقابله كننده و تهديدگر در درون و پيرامون سينما، تحت فشاري مضاعف قرار دارد.

کاهش مخاطب در سینمای ایران و بازگشت آن از رقم 80 ميليون نفر به رقم20 میلیون نفر را نمیتوان به حساب بیاعتنائی مردم نسبت به یک پدیدة تفننی فرهنگی گذاشت که جامعه در آستانة رد یا قبول آن است. مردم ایران اتفاقاً بسیار فیلم میدیدهاند و هنوز می بینند. موضوع آن است که خواسته یا ناخواسته کمک کردیم که "سینما رفتن" به فراموشی سپرده شود. اگر مردم سینمائی پر رونق و سالنهای نمایش مطلوب داشتند، آیا بازار سوداگران CD و DVD قاچاق (و این روزها، CD فیلم های ضد اخلاقی)، همین قدر خواهان پيدا می کرد و سهل الوصول بود؟ از دست رفتن میدان عملی که تمامی مزیتهای نسبی فرهنگی، هنری، جغرافیائی و تاریخی سرزمین پشتیبان آن هستند و تنها میبایست ساز و برگ مناسبتری برای آن تدارک دید، چه توجیهی دارد؟ چه شده است که علاوه بر تنگناهای اقتصادی و تجهیزاتی همیشگی، سینماگران ایرانی با مشکل غلبه بر فضای ناامیدی و مقابله با تخطئهای که زمینه ساز یک سوء استفادة گستردة فرهنگی است، روبرو شدهاند؟ خسرانی که در پی خواهد آمد، در کجا محاسبه شده است؟

جامعة سینمائی ایران در مورد رعایت نشدن حقوق مادی و معنوی خود گله مند است، زیرا میداند که سینمای هیچ کشوری پیش از آن که قادر به جلب مخاطب داخلی و رونق بخشیدن به سالن های سینما بشود، قادر به حفظ استقلال و خوداتکائی و ورود به بازارهای جهانی نخواهد بود. جامعة سینمائی کشور در مورد بی اهمیت شدن منافع اندک خود حرف دارد، زیرا در شرایطی جایگاه کشور ایران را در میان 10 کشور عمدة تولید کنندة فیلم و سینما حفظ کرده، که از نظر گردش اقتصادی در مرتبة سیام قرار می گیرد و تنها نيم درصد از کل گردش اقتصادی صنعت فیلم و سینما در سطح بین المللی را بخود اختصاص میدهد. سهم سینمای ایران در تولید ناخالص ملی و در سبد محصولات غیر نفتی کشور، اساساً به چشم نمی آید. با وجود این، سینماگران چیزی جز این نمیخواهند که سینمای ایران بر پای خود بایستد و نیروی محرکة فرهنگی و اقتصادی مورد نیاز را در سایة تلاش خود بدست آورد.

مبارزه با پدیدة زشت و مذموم تکثیر و توزیع غیر مجاز فیلم های سینمائی، هنگامی میسر است که به یک نگرانی مشترک بین قانونگذار، مجری و دستگاه نظارت و حفظ امنیت کشور تبدیل شود. مردم میتوانند با راهنمائی بزرگان خود، با عادت ویرانگر سهل خواهی، میانبر زدن و قبول کیفیت های نازل مقابله کنند و حساسیت ها را در مسئولان برانگیزند. تثبیت قواعد بازی و اجرای قانون حفظ حقوق مادی و معنوی هنرمندان مهم است، اما مهمتر، درک اهمیت چیزی است که باید حفظ و حراست شود. امید است که سیاستمداران و مجریان سیاست ها و همچنين دستگاه قضا و انتظامات كشور، هنرمندان را در ماموریت سترگی که در قبال جامعه دارند، یاری دهند.

گروه سینمائی فرهنگستان هنر
26/03/86