نخستين كارگاه آموزش هنر براي خبرنگاران روز دوشنبه 9 ارديبهشت ماه در مركز هنرپژوهي نقش جهان برگزار شد. سجادمحمد يارزاده در ابتداي اين نشست ضمن اشاره به حركت علمي‌همايش عبدالقادر مراغي گفت: لازمه‌ي بازتاب و نقل و انتقال اين حركت علمي‌مطبوعات است و اين كارگاه به دليل آشنايي بيشتر خبرنگاران با عبدالقادر مراغي ترتيب داده شده است

نخستين كارگاه آموزش هنر براي خبرنگاران روز دوشنبه 9 ارديبهشت ماه در مركز هنرپژوهي نقش جهان برگزار شد. سجادمحمد يارزاده در ابتداي اين نشست ضمن اشاره به حركت علمي‌همايش عبدالقادر مراغي گفت: لازمه‌ي بازتاب و نقل و انتقال اين حركت علمي‌مطبوعات است و اين كارگاه به دليل آشنايي بيشتر خبرنگاران با عبدالقادر مراغي ترتيب داده شده است.

به گزارش روابط عمومي مركز هنر پژوهي نقش جهان وابسته به فرهنگستان هنر، داريوش طلايي در ابتداي اين كارگاه گفت: هنر ايران در هر بخش شخصيت‌هاي بزرگي دارد و موسيقي نيز از اين مورد استثنا نيست. قطب الدين شيرازي، صفي الدين ارموي، عبدالقادر مراغي، ابونصر فارابي و.. از اين جمله اند كه رسالات مكتوبي در حوزه‌ي موسيقي دارند.‌‌ وي ضمن اشاره به فارابي به عنوان يكي از بنيان گذاران مكتوبات موسيقي افزود: فارابي يكي از اولين كساني است كه با كتاب «موسيقي كبير» مكتوباتي در حوزه‌ي موسيقي به جا گذاشته است و از زمان وفات او تا زمان وفات عبدالقادر مراغي (از 339 تا 838) يعني حدود 500 سال آثار بزرگي در عرصه‌ي موسيقي به نوشتار درآمده است.

اين آهنگساز در ادامه اظهار داشت، در ايران به ويژه در اين نيم قرن، موسيقي در دو شكل عملي و نظري مطرح و علم و عمل موسيقي به مثابه‌ي تكميل كننده‌ي علم شخص، حائز اهميت بوده است، به اين معنا كه شخص به همراه رياضي، هندسه،‌ستاره شناسي و طب براي تكميل علوم و تجهيز خود بايد به موسيقي هم اشراف پيدا كرده باشد،‌ اين رديف دان تصريح كرد: افرادي چون ابن سينا در علم موسيقي و ابونصر فارابي در عمل موسيقي تبحر داشتند اما در اين ميان عبدالقادر مراغي هم به علم و هم به عمل موسيقي به خوبي واقف بوده است. او موسيقي داني كامل از نظر خوانندگي، نوازندگي و تصنيف سازي (آهنگسازي) بوده و در حوزه‌ي نوشتار و نقد موسيقي هم آثاري به جا گذاشته است.

داريوش طلايي نوازنده‌ي سه تار با اشاره به دو مكتب مدرسي (اسكولاتيك) و منتظميه (سيستماتيك) ادامه داد: صفي الدين ارموي از آن دست موسيقي داناني است كه پيرو مكتب منتظميه بوده و عبدالقادر مراغي ادامه دهنده‌ي صفي الدين ارموي است و سپس اين روش و ديدگاه توسط قطب الدين شيرازي بسط يافته است.

عبدالقادر مراغي در اين شيوه به تأليف چند كتاب پرداخته كه از جمله آنها مي‌توان به جامع الالحان، مقاصد الالحان و شرح الادوار اشاره كرد كه از او به جا مانده و تأْليف ديگري كه خود او با عنوان «كنز الالحان» از آن نام برده و گفته تصانيف اش را در آن نوشته و متأسفانه تا به حال يافت نشده است.

اين موزيسين در ادامه افزود: عبدالقادر مراغي همه‌ي اين آثار مكتوب را به زبان فارسي نوشته و اين مسئله در آن روزگار كه زبان عربي زبان علم بوده حائز اهميت است. عبدالقادر در اين آثار مكتوب درباره‌ي جنبه‌هاي اجرايي موسيقي كارهاي تازه اي به جا گذاشته است.

استاد طلايي در پايان با آوردن مصاديقي از كتاب «مقاصد الالحان» به توضيح درباره‌ي دوازده باب اين كتاب پرداختند.

كاوه خورابه در ادامه‌ي كارگاه با طرح پرسش‌هايي از جمله اين كه درباره‌ي مليت اين هنرمند، تصانيف منتسب به عبدالقادر و اين كه آيا اين ديدگاه صحيح است مباحثي را مطرح كرد. وي اشاره كرد: ما در اين همايش در تلاش هستيم پرسش‌هاي مختلف درباره‌ي عبدالقادر مراغي را در معرض گفت و گو قرار دهيم. مثلاً اين كه آيا تصانيفي كه در تركيه (حدود 30 تصنيف) به عبدالقادر نسبت داده اند مي‌تواند متعلق به او باشد يا خير.