شاهین فرهت، عضو پیوسته فرهنگستان هنر، در نشست تخصصی «آینده موسیقی ایران در افق 1420» عنوان کرد که آینده موسیقی با شنیدن و قابل دسترس بودن آن برای عموم تامین می‌شود.

به گزارش روابط‌عمومی فرهنگستان هنر، از مجموعه سلسله نشست‌های نسبت آینده‌پژوهی و هنر، سومین نشست آن به نشست تخصصی «آینده موسیقی ایران در افق 1420»، اختصاص داشت. در این نشست تخصصی که به صورت برخط و حضوری 14 اسفند 1402 در سالن گلستان هنر برگزار شد، شاهین فرهت، عضو پیوسته این فرهنگستان، به همراه احد رضایان قیه‌باشی، آینده پژوه و عضو هیئت علمی دانشکده حکمرانی دانشگاه تهران، به سخنرانی درباره آینده موسیقی ایران پرداختند.

در ابتدای این نشست شاهین فرهت با یادآوری خاطراتی از دوران کودکی و علاقه‌اش به موسیقی اشاره کرد و درباره وضعیت موسیقی در کشور گفت: همین‌قدر که به فکر آینده موسیقی خود باشیم و پژوهش انجام بدهیم قدمی مثبت است. نصف عمرم را در خارج از ایران به سر بردم و به جرات می‌‌توانم بگویم که در جهان کسانی مانند کشور ما پیدا نمی‌کنید که از شاعران خود قطعه‌ای شعر حفظ باشند، اما در کشور ما مردم کوچه و بازار هم اشعاری از شاعران از بر می‌خوانند و ما کشورمان در ادبیات و شعر بی‌نظیر و زبانزد است. اما کمتر موسیقی گوش می‌دهیم.

وی درباره موسیقی خاطرنشان کرد: موسیقی، هنری صوتی است و اگر می‌خواهیم در حوزه موسیقی پیشرفت کنیم باید موسیقی گوش دهیم. من موسیقی‌دانان زیادی را می‌شناسم که اگر گردهم جمعشان کنیم، بعد از ده دقیقه از شنیدن موسیقی خسته می‌شوند، در صورتی که آینده موسیقی با شنیدن و در دسترس عموم قرار گرفتن تامین می‌شود. هرچه شما به صورت مکتوب پژوهش کنید، تاثیری که شنیدن موسیقی دارد را نخواهد داشت.

عضو پیوسته فرهنگستان هنر آکوستیک سالن‌های اجرا و تجهیزاتی که به‌صورت غیر علمی در آن به کار می‌برند را مورد نقد قرار داد و تصریح کرد: ما در ایران سالن‌های خوبی داریم که از لحاظ آکوستیک بسیار خوبند، اما متاسفانه از میکروفن و تجهیزات صوتی استفاده می‌کنند که صدای خواننده و موسیقی را به صورت فالش پخش می‌کند. در صورتی که در سالن‌های اجرای سایر کشورها استفاده از تجهیزات صوتی توهین به خواننده و نوازنده محسوب می‌شود.

در ادامه این نشست احد رضایان قیه‌باشی، آینده پژوه و عضو هیئت علمی دانشکده حکمرانی دانشگاه تهران، موسیقی را یکی از دغدغه‌های خانوادگی و اقوام خود دانست و در ادامه درباه مقاله‌اش توضیح داد: جامعه ایرانی اصولا آینده‌نگر نیست و در خیلی از مسایل از جمله موسیقی ما ملتی هستیم که به سرنوشت اعتقاد بیشتری داریم تا به پارامترهایی که در فعالیت‌های ما دخیل هستند.

وی آینده موسیقی ایران را دارای ابهام دانست و در این زمینه گفت: آینده‌پژوهان برآیند اقدامات، روند‌ها، رویدادها، تصاویر و مجموع نیروهایی که دست به دست هم می‌دهند تا آینده یک پدیده را مشخص کنند را مورد بررسی قرار می‌دهند تا بتوانند راجع به موضوعی آینده را پیش‌بینی کنند. از آنجا که ما کارهای زیادی در این باره انجام ندادیم، با عدم قطعیت مواجه‌ایم.

وی در ادامه به عواملی که می‌توانند بر روی موسیقی و آینده آن تاثیر بگذارند، به صورت مبسوط توضیح داد.

فایل صوتی این نشست را اینجا بشنوید.