نگارنده در كتاب حاضر در دو بخش به تحليل دو شاخه بنيادين شعر و عناصر آن در شاهنامه فردوسي توجه دارد: در بخش اول با عنوان «جستاري در تصويرآفريني فردوسي در شاهنامه» به شرح و تحليل جنبههاي بلاغي شاهنامه فردوسي، بهويژه در حوزه آرايههاي بياني، مانند تشبيه، استعاره، مجاز و كنايه، پرداخته و در بخش دوم تحت عنوان «صورتگريها و سخنوريها در شاهنامه» جنبههاي تصويري و تعميمي از صورتها در ساختمان و سازه خيال و حوزه انديشه و حكمت و جهانبيني فردوسي در شاهنامه را مطرح كرده است.