|
مليحه طهماسبي، كارشناس هنرهاي سنتي، در نشست صبح دومين روز گنجينه‌هاي از ياد رفته، كه صبح دوشنبه، 26 آذر، در مجموعه فرهنگي و هنري آسمان وابسته به فرهنگستان هنر، برگزار شد، ترمه را واژه‌اي هندي به معني سرو معرفي كرد كه توسط تجار از كشمير وارد ايران شده و در دوران صفوي به اوج خود رسيده و به مرور زمان رونق خود را از دست داده است: «منشأ ترمه مشخص نيست؛ اما بيشتر كارشناسان معتقد هستند، تجار اين كالا را از كشمير به ايران آوردند. در ابتدا زرتشتيان يزد به استفاده از آن پرداختند. ترمه عمري چهارصدساله دارد و هنري است كه در صورت توجه بيشتر، قابليت جلب گردشگر دارد؛ اما امروزه به دليل كمبود مواد اوليه ديگر توليد نمي‌شود و تنها در يزد بافته مي‌شود.»
مليحه طهماسبي، كارشناس هنرهاي سنتي، در نشست صبح دومين روز گنجينه‌هاي از ياد رفته، كه صبح دوشنبه، 26 آذر، در مجموعه فرهنگي و هنري آسمان وابسته به فرهنگستان هنر، برگزار شد، ترمه را واژه‌اي هندي به معني سرو معرفي كرد كه توسط تجار از كشمير وارد ايران شده و در دوران صفوي به اوج خود رسيده و به مرور زمان رونق خود را از دست داده است: «منشأ ترمه مشخص نيست؛ اما بيشتر كارشناسان معتقد هستند، تجار اين كالا را از كشمير به ايران آوردند. در ابتدا زرتشتيان يزد به استفاده از آن پرداختند. ترمه عمري چهارصدساله دارد و هنري است كه در صورت توجه بيشتر، قابليت جلب گردشگر دارد؛ اما امروزه به دليل كمبود مواد اوليه ديگر توليد نمي‌شود و تنها در يزد بافته مي‌شود.»
او همچنين طرح پارچه و رنگ را دو عامل تأثيرگذار در ترمه دانست و گفت: «پس از قرن هجده و نوزده براي برجسته‌تر كردن هنرهاي به كار رفته بر روي ترمه مانند مليله دوزي، رنگ‌هاي تيره در اين نوع بافت به كار گرفته شد.»
در ادامه برنامه، سروناز قانعان، كارشناس ارشد مهندسي نساجي، به بررسي رنگ نيلي در بافت‌هاي سنتي پرداخت: «رنگ نيلي، آبي شاخص است. رنگي ميان آبي و بنفش كه از قديمي‌ترين انواع رنگ‌ها به حساب مي‌آيد. اين رنگ از 1400 سال قبل از ميلاد، در هند استفاده مي‌شد. اين رنگ در تمدن‌هاي باستاني مانند پرو، افريقا، ايران، مصر و... كاربرد داشته است.»
او ارزش نيل را به رنگ فوق العاده ثبات آن نسبت داد. وي اشاره كرد: «با توجه به پيشينه تاريخچه رنگرزي در ايران، لزوم به‌كارگيري رنگ نيل در هنرهاي سنتي و به ويژه قالي بافي وجود دارد.»
محمود صحرانورد، كارشناس هنرهاي سنتي نيز در مقاله خود با عنوان «ورشوسازي ايران، بروجرد-دزفول» در مورد چگونگي ورود ورشو به ايران گفت: «ورشو آلياژي است كه از سال 1840 تا 1848 در انگلستان متولد شد. آلمان و ايتاليا جزء صادر كنندگان آن بودند؛ ولي چون اين نوع فلز از ورشو در لهستان وارد ايران شد، به ورشو شهرت يافت و در دزفول و بروجرد به اوج رسيد.»
وي افزود: «با توجه به رنگ نقره‌اي و سختي ورشو، قلم‌كاران آن را به‌جاي ورقه‌هاي برنجي استفاده مي‌كردند؛ اما با آغاز جنگ جهاني دوم، ورود ورشو به ايران قطع شد و به همين دليل قلم سازان به روش‌هاي ديگري روي آوردند. البته با پايان جنگ، بار ديگر ورشو وارد ايران شد.»
صحرا نورد در پايان سماور،سيني، جا استكاني، لوازم غذاخوري و... را از ديگر محصولات ورشو بيان كرد.
|
نسخه چاپي
