دكتر اشرف سادات موسوي در هم‌انديشي موضوعي نظريه‌ها و رويكردهاي تاريخ هنر با طرح خاطره اي به آسيب شناسي وضعيت تاريخ نگاري هنر در ايران پرداخت.

به گزارش روابط عمومی فرهنگستان هنر، وي با اشاره به نمايش يكي از آثار شاهنامه طهماسبي در موزه معاصر گفت: وقتي براي بررسي و مطالعه به موزه مراجعه كرديم، از مطالعه ما ممانعت به عمل آمد و تنها به محققين خارجي اجازه مطالعه داده شد و در واقع ما در تاريخ نگاري بومي با استفاده از منابع و آثار هنري دست اول، نسبت به دوستان خارج از كشور نامحرم محسوب مي شويم! وی تاکید کرد: ما نگهبانان آثار هنري هستيم نه تحليلگران واقعي آن.

وي برگزاري اين همايش و تاريخ نگاري بومي را يك حركت بنيادين ملي دانست كه بايد جدي تلقي شود و افزود: اگر تاريخ خود را خودمان ننويسيم برايمان مي‌نويسند.

اين پژوهشگر که در هم اندیشی «آسيب شناسي وضعيت تاريخ نگاري هنر در ايران» سخنرانی می کرد، اولين جرقه‌هاي تاريخ نگاري در قرن بيستم را از نمايشگاهي از نقاشان ايراني در موزه هنرهاي تزييني پاريس دانست كه پس از آن نمايشگاه، كاتالوگ و نسخه توضيحي در مورد آن در سال 1905 منتشر شد و هر دو سه سال يكبار نسخه نوشتاري اي در توضيح نمايشگاه قبلي تدوين شد. این استاد دانشگاه افزود: آنچه مهم است نمايشگاه‌هاي هنري‌ است كه آثار و منابع اصلي را به ما نشان بدهد كه جزء ابزار كار اصلي تاريخ نگاران است.

وي ادامه داد: اگر معتقديم نبايد تاريخ هنر را از آثار مستشرقين كپي كرد، پس منابع دست اول ما يعني آثار هنري بايد در دسترس محققان ما باشد و با افتخار به آنها كمك كرد. يكي از اين مراكز هنري جريان ساز پژوهش‌ در زمينه تاريخ نگاري به ويژه نگارگري همين فرهنگستان هنر بوده است كه جاي تقدير و تشكر دارد.

وي در انتها به مراكز تصميم ساز هنري پيشنهاد دسترسي ساده تر محققان به نسخه‌هاي اصيل بدون طي فرايند اداري پيچيده را ارائه داد و افزود: جريان سازي تاريخ نگاري هنر توسط مراكز دانشگاهي و فرهنگي و هنري، حمايت از رساله دكترا و تهيه نشریات و بروشور از حركت هايي است كه مي توان به وسيله آن به جريان تاريخ نگاري ملي كمك كرد.