نشست علمي «تصوير و تصويربرداري در فضاي ديجيتال» با حضور پژوهشگران، استادان و علاقه‌مندان اين حوزه در فرهنگستان هنر برگزار شد.
به گزارش روابط عمومي فرهنگستان هنر، نشست تصوير و تصوير پردازي از جمله نشست‌هايي است كه معاونت پژوهشي فرهنگستان هنر برگزار كرد. در اين نشست «نعمت الله فاضلي» موضوع بحث خود را «زمينه ديداري شدن الگوي ارتباط ايراني و تحليلي در زمينه نقش و جايگاهي كه عكاسي ديجيتال» در اين فرايند ديداري شدن دارد بيان كرد و اظهار داشت:«الگوي هاي ارتباطي در طول تاريخ بر سه اساس الگوهاي ارتباط شفاهي، ارتباط نوشتاري و ارتباط ديداري و بصري تقسيم بندي شده‌اند. اين‌ها الگوي ارتباط توده جامعه را تشكيل داده و از ابتداي تاريخ مهم‌ترين ابزار برقراري تعامل بين افراد بوده است. بدين ترتيب همه اشكال گرد هم جمع شده و ديدن جزئي از ارتباط شفاهي تلقي مي شده ست.»
وي ادامه داد: «با پيدايش خط و ظهور نوشتن، انقلاب عظيمي در الگوهاي ارتباطي به وجود آمد كه عبارت بود از توانايي ثبت ايده ها به كمك خط ونگارش كه امكان ذخيره سازي را هم فراهم كرد. و باعث به وجود آمدن فرهنگ نوشتاري شد.»
اين استاد دانشگاه فرهنگ نوشتاري را سطح متفاوت و عالي‌تري از فرهنگ شفاهي دانست و افزود:« در فرهنگ نوشتار ما با سطح متفاوت و عالي‌تري از فرهنگ شفاهي توانايي ذخيره سازي، انتقال، كاربرد، مصرف ايده ها و تجربه‌هاي انساني را به دست مي‌آوريم.»
اين پژوهشگر فرهنگ نوشتاري را انقلابي شمرد كه به مراتب عظيم‌تر از انقلاب اطلاعاتي است كه ايننترنت به وجود آورده و افزود: «بعد از رنسانس و با اختراع ماشين چاپ به تدريج نوشتار اهميت بيشتري پيدا كرد و به عنوان يكي از زمينه‌هاي مدرنيه و تجدد تلقي ‌شد. از سال‌هاي 1950 به بعد نوشتار با ظهور تكنولوژي‌هاي جديد به حاشيه رانده شد و عصر فيگورال يا تصوير ظاهر شد و تكنولوژي هاي گوناگون عصر فيگورال را توسعه دادند.»
نعمت‌الله فاضلي انقلاب فيگورال را به تكنولوژي‌هاي گوناگوني وابسته دانست كه از همه مهم تر و موثر تر تلوزيون است و بعد از تلوزيون اينترنت، شبكه جهاني كه در هر ثانيه ميليون‌ها تصوير را توليد و تكثير مي‌كند.

سخنران بعدي اين مراسم «محمد رضا طهماسب پور» پژوهشگر تاريخ عكاسي نيز درباره دوربين‌هاي عكاسي و نحوه همه‌گير شدن عكس، اظهار داشت: «دوربين‌هاي عكاسي كُداك باعث ايجاد تحول اساسي در زمينه همه‌گير شدن عكاسي شدند و اين آسان‌تر شدن تهيه تصاوير باعث به وجود آمدن انبوهي از تصاوير توسط توده مردم و حتي عكاس سالن حرفه‌اي شد كه خود اين توليد حجم بالاي عكس موجب احساس نياز به مكان‌هايي براي نگه داري و بايگاني اين تصاوير براي آيندگان شده است. اين تحولات از نگاه عكاساني كه عكاسي را با روش فيلمي و چاپ و ظهور آموخته‌اند؛ هم از نظر تئوري و هم بصري و جنبه هاي ملموس كار بسيار هيجان انگيرو تامل بر انگيز است.»

مهدي مقيم نژاد سومين سخنران در اين نشست به ارائه مقاله خود با عنوان «فتو مونتاز واقع نما: مشروعيت فلسفي تصوير ديجيتال پرداخت و با بيان اين نكته كه ميان مفهوم ديجيتال فتوگرافي و ديجيتال ايميجيگ تفاوت بنيادين وجود دارد اگرچه كه گاهي به جاي يكديگر به كار مي‌روند به تشريح بيشتر آن پرداخت و ادامه داد:«ديجيتال فتوگرافي تا آنجا كه امكانات تكنولوژيك به آن مفهوم و معنا مي بخشد چيز عجيبي در خود ندارد و عكاسي ديجيتال توسعه تمام آرمان‌هايي ست كه تكنولوژي عكاسي بر سر آن مبارزه كرده ست. پاي «ديجيتال ايميجينگ» در دو دهه اخير به بحث‌هاي نظري عكاسي باز شده و منظور از آن تصوير پردازي ديجيتال است. «ديجيتال ايميجينگ» به كليه دخل و تصرفاتي گفته مي‌شود كه در مرحله عكاسي و بعد از آن انجام مي شود و مي‌تواند تا جايي پيش رود كه ماهيت تصوير اوليه را به چالش بكشد.»
«ديدن موسيقي» عنوان مقاله «محمد رضا مريدي» بود كه درباره تصوير كردن موسيقي ارائه شد. وي با ذكر اين كه وقتي موسيقي شنيده مي‌شود تصورات رنگي و فرمي به ذهن انسان مي‌رسد و به عنوان نمونه مي‌توان تصويري شدن موسيقي را در فواره هاي موسيقايي برنامه‌هاي كامپيوتري مثل مديا پلير و...ديد به ارائه مقاله خود پرداخت و گفت:«آانچه موسيقي و تصوير را به هم مرتبط مي‌كند حس اسرار آميزي است كه مي‌تواند حالت بيمار گونه يا حتي نبوغانه داشته باشد و اين ماهيت رنگ موسيقي درك تازه‌اي از موسيقي به ما مي دهد. بر اساس تحقيقي كه انجام شده ست اولويت ايرانيان براي درك بينايي_شنوايي ست كه در نتيجه ديدن باعث درك بهتر تازه‌تر و تجربه جالب تري از موسيقي براي ما مي‌شود.»
در ادامه خانم افسانه كامران ،پژوهشگر هنر و مدرس عكاسي به بررسي «كاركرد‌هاي عكس در انجمن هاي مجازي زنانه» پرداخت و عنوان كرد:« در دنياي فروم هاي زنانه رد و بدل عكس به عنوان يكي از مهم‌ترين روش‌هاي ارتباط مورد استفاده قرار مي‌گيرد و بخش اعظم دانش تجربه مهارت و سليقه زنان به وسيله انتشار تصوير از آن به اشتراك گذاشته مي شود.»
وي در همين زمينه تصريح كرد:«عكس‌هاي منتشره بيشتر توسط خود كاربر و با دوربين موبايل يا ديجيتال شخصي آن ها تهيه شده ست. تعدادي كمتري از عكس ها هم نتيجه جستجو‌هاي كاربران در شبكه اينترنت است كه آن را با دوستان و ديگر علاقه مندان به اشتراك مي‌گذارند.»
افسانه كامران در ادامه به بررسي ويژگي‌هاي تصاوير منتشره و محدوديت هاي فني، اجتماعي و نمايشي اين تصاوير توسط كاربران پرداخت.
همچنين در اين نشست دو مقاله ديگر با عناوين «مردانگي در قاب: نشانه شناسي اجتماعي مردانگي در عكس هاي مطبوعاتي دهه 50 و 60 ايران"» توسط محسن حسن پور و«عكاسي ديجيتال به مثابه مقاومت» توسط حامد كيا و «سطوح تعاملي تصوير در رسانه هاي ديجيتال» ارائه شد.